کودکی که سه سال یا بیشتر سن دارد اما توانایی برقراری ارتباط کلامی و تعامل با شما را مانند سایر کودکان نداشته باشد، از تعامل اجتماعی لذتی نمی برد مثلا ارتباط چشمی ضعیفی دارد و دوست دارد فقط به یک نقطه خیره شود یا مانند سایر کودکان بازی نمی کند و ساعت های طولانی فقط با یک وسیله بازی می کند، در پاسخ دادن به صدا ها دیر عکس العمل نشان دهد یا اصلا عکس العملی نداشته باشد و به سختی بتوانید با او ارتباط برقرار کنید و همچنین رفتارهای تکراری و ویژه دارد، درک مشخصی از محیط ندارد. به راستی چه اتفاقی برای این کودک افتاده است؟ چرا این علائم را دارد؟ چرا مانند سایر کودکان نیست؟ باید بدانید که این علائم می تواند از نشانه های بیماری اوتیسم باشد. تا دیر نشده است باید به پزشک مراجعه کنید تا کودک شما درمان شود زیرا این اختلال قابل درمان است. توصیه می شود برای به دست آوردن اطلاعات درباره ی اختلال اوتیسم و دانستن اینکه آیا فرزند شما به این بیماری دچار شده است یا نه، به مطالعه متن زیر بپردازید.
درباره ی بیماری اوتیسم چه می دانید؟
اوتیسم یا درخودماندگی نوعی اختلال رشدی در روابط اجتماعی است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی و سایر رفتارهای غیرطبیعی مشخص می‌شود. البته هسته ی مرکزی اختلال در اوتیسم مشکل در برقراری ارتباط است. به کسانی که این اختلال را دارند اوتیستیک گفته می‌شود. پسران بیشتر از دختران به این اختلال مبتلا می شوند. علت اصلی این بیماری مشخص نشده است، اما تحقیقات تاکید زیادی بر منشا زیست شناختی و عصب شناختی در مغز دارند و از آنجا که سابقه این بیماری در خانواده ی افراد وجود داشته، ریشه ژنتیکی نیز مطرح بوده است. زنان بارداری که چاق یا دیابتی هستند، بیشتر از مادران سالم احتمال دارد نوزاد اوتیستیک به دنیا بیاورند. علائمی که در بالا ذکر کردیم ممکن است در بیماران مختلف، متفاوت باشد. این علائم در زمان جنینی و با سونوگرافی مشخص نمی شود. قابل توجه است که این کودکان از لحاظ جسمی کاملا سالم هستند ولی در رفتار و ارتباط اجتماعی مشکل دارند. برای اینکه مطمئن شویداز اینکه کودک شما به اوتیسم مبتلا شده است یا نه حتما باید کودک خود را یک پزشک فوق تخصص اطفال و یک متحصص مغز و اعصاب ویزیت کند تا با ارزیابی های دیگر تشخیص دهد که آیا این علائم ، از نشانه های بیماری اوتیسم می باشد یا خیر. کلینیک هایی برای این بیماران وجود دارد که کودک را تحت نظر قرار می دهند تا نسبت به بیماری آنها اطمینان حاصل کنند. معمولا کودکان به اختلال اوتیسم مبتلا می شوند اما برخی افراد بزرگسال نیز ممکن است به این بیماری دچار شوند. طبق آمار رسمی سازمان جهانی بهداشت، در سال ۱۹۷۵ از هر ۵ هزار نفر، یک نفر به اوتیسم مبتلا بوده اما در سال ۲۰۰۴ این میزان به یک نفر بیمار از هر ۱۶۶ نفر رسیده و در سال ۲۰۱۴ از هر ۴۲ نفر یک کودک مبتلا به اوتیسم بوده است.
انواع اوتیسم و علائم آن ها
کلاسیک
بیماری اوتیسم از نوع کلاسیک یکی از شدید ترین نوع اوتیسم است. از مشخصه اصلی این اختلال عدم هماهنگی حسی و رفتاری است. علائم این نوع اوتیسم از سن سه سالگی به بعد مشخص می شود. گویی کودک صدای والدین یا محرک های اطرافش را نمی شنود، هیچ پاسخ و عکس العملی به آنها نشان نمی دهد و والدین تصور می کنند که شنوانایی کودکشان مشکل دارد. کیفیت صحبت کردن این کودکان نسبت به سایر همسن های خود ضعیف تر است. کودکان اویسم کلاسیک هیچ وابستگی به والدین خود ندارند و از جدایی آنها دچار اضطراب، استرس و نگرانی نمی شوند. توانایی ارتباط اجتماعی، دوستیابی و انجام فعالیت های گروهی در این نوع کودکان دیده نمی شود و همیشه دوست دارند تنها بازی کنند.
اختلال رشدی فراگیر (اختلال نافذ رشد)
این نوع اختلال با تاخیر در پیشرفت و توسعه مهارت اجتماعی و ارتباطی قابل تشخیص است. بیمار توانایی مورد نیاز برای برقراری ارتباط غیر کلامی و تداوم صحبت با دیگران را ندارد.
سندرم رت
در این نوع اوتیسم بیماران در ارتباط اجتماعی و کلامی مشکل دارند. معمولا افراد مونث به این نوع اختلال اوتیسم مبتلا می شوند. این کودکان رفتار هایی تکراری فراوانی از خود نشان می دهند مانند شستن مکرر دست ها، کوبیدن سر و …
سندرم آسپرگر
این افراد در فهم قوانین اجتماعی و درک آنها دچار مشکل می شوند. ناتوانی در ایجاد روابط و تداوم آن باعث می شود که نتوانند به راحتی با دیگران ارتباط برقرار کنند. به اشیای بی جان علاقمند هستند و رفتارهای اجباری و تشریفاتی دارند.
اختلال زوال پذیری کودکی
مانند بیماری کلاسیک اوتیسم است که به صورت تدریجی رو به زوال (بدتر شدن ) می رود. در برخی مواقع احتمال ایجاد تشنج وجود دارد.
بر اساس آمار رسمی امروزه از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد نوزاد زنده در دنیا یک نفر مبتلا به اوتیسم است.
درمان اوتیسم
بیماری اوتیسم طیف وسیع و راه های درمان متفاوتی دارد. به همین دلیل ارائه یک رویکرد جامع برای همه ی افراد مناسب نیست. برای درمان رفتاری اوتیسم، مراکز اوتیسمی وجود دارد. در این مراکز کلاس هایی به منظور تقویت مهارت های فردی کودکان برگزار می گردد. در این کلاس ها کودکان وادار به یادگیری اصول جدید و حفظ حافظه برای یادگیری مطالب جدید می شوند. میزان پیچیدگی رفتار ها افزایش می یابد و کودک برای مواجهه با موارد خاص آماده می شود. در مواقعی که در کودک علائم خلق ناپایدار، رفتار های تکراری، بیش فعالی شدید و کج خلقی را دیده شود از درمان دارویی استفاده می شود.
درمان های بدون دارو
- هنر درمانی: در این نوع درمان به کودک کمک می شود تا بتواند نیاز های خود را به صورت غیر کلامی بیان کند.
- موسیقی درمانی: هدف موسیقی درمانی افزایش گوش دادن به موسیقی و لذت بردن کودکان از آن است.
- یکپارچه سازی حسی: شامل برنامه های مختلفی است که به کودک آموزش می دهند چطور محرک های محیطی را بپزیرد.
- درمان انسان با کمک حیوان: در این نوع درمان به کمک حیواناتی مانند اسب برخی از رفتار ها را به کودک می آموزند. مثلا به کودک حیوان اسب را معرفی می کنند سپس اسب سواری رابه او آموزش می دهند. ورزش های دیگر مانند شنا را نیز به همین صورت به کودک آموزش می دهند. این روش خیلی مناسب است زیرا اعتماد به نفس کودک را افزایش می دهد.
- ۹۷/۰۶/۲۰